Dominika Nosal

W przypadku złożenia do dnia 5 września 2019 r. kompletnego wniosku o dostosowanie (zmianę) zezwolenia na zbieranie i/lub przetwarzanie odpadów do znowelizowanej ustawy o odpadach, decyzja ta nie wygaśnie z tym dniem. Sankcja wygaśnięcia zezwolenia przewidziana jest tylko dla sytuacji, kiedy przedsiębiorca w wymaganym terminie nie złoży  kompletnego wniosku o zmianę decyzji (co wynika z art. 14 ust. 4 noweli z 20.07.2018 r.). Wymagania formalne dla wniosku o zmianę zezwolenia określa art. 14 ust. 1-3 noweli.

Zgodnie z art. 42 ust. 4b ustawy o odpadach (po nowelizacji z 20 lipca 2018 r.) do wniosku o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów oraz zezwolenia na przetwarzanie odpadów dołącza się miedzy innymi operat przeciwpożarowy. Jest to dokument zawierający warunki ochrony przeciwpożarowej instalacji, obiektu lub jego części lub innego miejsca magazynowania odpadów. W kontekście powyższego obowiązku warto zwrócić uwagę na przepis art. 41a. ust.

W sprawach dotyczących naruszenia stosunków wodnych najistotniejszym i koniecznym dowodem jest opinia biegłego z zakresu stosunków wodnych, która ma na celu ocenę, czy w danym przypadku doszło do naruszenia stosunków wodnych, przez co należy rozumieć dokonanie na gruncie takich zmian stanu wody, które wpływają szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie (aktualnie kwestę ta reguluje art. 234 Prawa wodnego). Organ wydając rozstrzygnięcie opiera się przede wszystkim na opinii biegłego.

Na łamach miesięcznika Przegląd Komunalny nr 1/2019 w specjalnym dodatku Prawo ochrony środowiska w 2019 roku, opublikowany został artykuł radcy prawnego Dominiki Nosal pt. "Operat przeciwpożarowy w znowelizowanej ustawie".

Czy właściciel nieruchomości, który faktycznie nie odpowiada za nielegalne nawiezienie na jego nieruchomość odpadów, może jakoś obronić się przed nałożeniem na niego obowiązku ich usunięcia? Może, ale nie jest to łatwe, z uwagi na domniemanie przewidziane w art. 3 ust.

Bardzo często mamy do czynienia z miejscami, gdzie nielegalnie – ktoś, kiedyś – nawiózł odpady. Niejednokrotnie sprawcą takiego czynu nie jest właściciel gruntu, a cały proceder dzieje się bez jego woli i wiedzy. W ten sposób powstają tzw. nielegalne, „dzikie” wysypiska odpadów, zlokalizowane bardzo często na nieruchomościach niezabudowanych, w lasach, na terenach podmiejskich lub na zdegradowanych terenach poprzemysłowych.

W dniu 16 listopada 2018 r. na łamach Dziennika Gazety Prawnej ukazał się artykuł pt. "Czy pozwy o smog idą w parze z polskim prawem? I kogo skarżyć - Państwo czy JST?", w którym radca prawny Dominika Nosal udziela opinii eksperckiej w kwestii podstaw prawnych składania pozwów smogowych.

W dniu 10 marca 2018 r. na łamach Wspólnoty ukazał się artykuł pt. "Kary za nielegalne międzynarodowe przemieszczanie odpadów", w którym radca prawny Dominika Nosal wypowiada się w kwestii nielegalnego przemieszczania odpadów.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 1121) właściciel gruntu, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej, nie może zmieniać stanu wody na gruncie, a zwłaszcza kierunku odpływu znajdującej się na jego gruncie wody opadowej, ani kierunku odpływu ze źródeł - ze szkodą dla gruntów sąsiednich. Wymogi te obowiązują także posiadaczy samoistnych oraz użytkowników wieczystych gruntów (art. 9 ust. 2 pkt 3 Prawa wodnego). W praktyce zmiany, o których mowa w ww.

Postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (czyli tzw. decyzji środowiskowej) niewątpliwie ze względu na swoją specyfikę charakteryzuje się szeroką autonomią, a w jego toku koniecznym jest dążenie do obiektywnego wyważenia interesów samorządowych i interesów inwestorów. Z uwagi na szczególną rolę takiego postępowania, jaką jest zminimalizowanie negatywnych skutków planowanego przedsięwzięcia na środowisko, trzeba odpowiedzenie na zasadnicze w tej kwestii pytanie: kiedy organ może odmówić wydania takiej decyzji?