W sprawach dotyczących naruszenia stosunków wodnych najistotniejszym i koniecznym dowodem jest opinia biegłego z zakresu stosunków wodnych, która ma na celu ocenę, czy w danym przypadku doszło do naruszenia stosunków wodnych, przez co należy rozumieć dokonanie na gruncie takich zmian stanu wody, które wpływają szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie (aktualnie kwestę ta reguluje art. 234 Prawa wodnego)...

Bardzo często mamy do czynienia z miejscami, gdzie nielegalnie – ktoś, kiedyś – nawiózł odpady. Niejednokrotnie sprawcą takiego czynu nie jest właściciel gruntu, a cały proceder dzieje się bez jego woli i wiedzy. W ten sposób powstają tzw. nielegalne, „dzikie” wysypiska odpadów, zlokalizowane bardzo często na nieruchomościach niezabudowanych, w lasach, na terenach podmiejskich lub na zdegradowanych terenach poprzemysłowych. Odpady zalegają również w opuszczonych halach lub innych tego typu budynkach.

Postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (czyli tzw. decyzji środowiskowej) niewątpliwie ze względu na swoją specyfikę charakteryzuje się szeroką autonomią, a w jego toku koniecznym jest dążenie do obiektywnego wyważenia interesów samorządowych i interesów inwestorów. Z uwagi na szczególną rolę takiego postępowania, jaką jest zminimalizowanie negatywnych skutków planowanego przedsięwzięcia na środowisko, trzeba odpowiedzenie na zasadnicze w tej kwestii pytanie: kiedy organ może odmówić wydania takiej decyzji? Zagadnienie to stało się także przedmiotem rozważań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu w wyroku z dnia 7 czerwca 2017 r., sygn. akt  IV SA/Po 121/17.