W sprawach dotyczących naruszenia stosunków wodnych najistotniejszym i koniecznym dowodem jest opinia biegłego z zakresu stosunków wodnych, która ma na celu ocenę, czy w danym przypadku doszło do naruszenia stosunków wodnych, przez co należy rozumieć dokonanie na gruncie takich zmian stanu wody, które wpływają szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie (aktualnie kwestę ta reguluje art. 234 Prawa wodnego)...
Czy właściciel nieruchomości, który faktycznie nie odpowiada za nielegalne nawiezienie na jego nieruchomość odpadów, może jakoś obronić się przed nałożeniem na niego obowiązku ich usunięcia? Może, ale nie jest to łatwe, z uwagi na domniemanie przewidziane w art. 3 ust. 1 pkt 19 ustawy o odpadach...
Bardzo często mamy do czynienia z miejscami, gdzie nielegalnie – ktoś, kiedyś – nawiózł odpady. Niejednokrotnie sprawcą takiego czynu nie jest właściciel gruntu, a cały proceder dzieje się bez jego woli i wiedzy. W ten sposób powstają tzw. nielegalne, „dzikie” wysypiska odpadów, zlokalizowane bardzo często na nieruchomościach niezabudowanych, w lasach, na terenach podmiejskich lub na zdegradowanych terenach poprzemysłowych. Odpady zalegają również w opuszczonych halach lub innych tego typu budynkach.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 1121) właściciel gruntu, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej, nie może zmieniać stanu wody na gruncie, a zwłaszcza kierunku odpływu znajdującej się na jego gruncie wody opadowej, ani kierunku odpływu ze źródeł - ze szkodą dla gruntów sąsiednich. Wymogi te obowiązują także posiadaczy samoistnych oraz użytkowników wieczystych gruntów (art. 9 ust. 2 pkt 3 Prawa wodnego). W praktyce zmiany, o których mowa w ww. przepisie, określa się jako „zmiany stosunków wodnych”.
Postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (czyli tzw. decyzji środowiskowej) niewątpliwie ze względu na swoją specyfikę charakteryzuje się szeroką autonomią, a w jego toku koniecznym jest dążenie do obiektywnego wyważenia interesów samorządowych i interesów inwestorów. Z uwagi na szczególną rolę takiego postępowania, jaką jest zminimalizowanie negatywnych skutków planowanego przedsięwzięcia na środowisko, trzeba odpowiedzenie na zasadnicze w tej kwestii pytanie: kiedy organ może odmówić wydania takiej decyzji? Zagadnienie to stało się także przedmiotem rozważań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu w wyroku z dnia 7 czerwca 2017 r., sygn. akt IV SA/Po 121/17.
remediacja: poddanie gleby, ziemi i wód gruntowych działaniom mającym na celu usunięcie lub zmniejszenie ilości substancji powodujących ryzyko, ich kontrolowanie oraz ograniczenie rozprzestrzeniania się, tak aby teren zanieczyszczony przestał stwarzać zagrożenie dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska, z uwzględnieniem obecnego i, o ile jest to możliwe, planowanego w przyszłości sposobu użytkowania terenu; remediacja może polegać na samooczyszczaniu, jeżeli przynosi największe k
Zwolnienie z obowiązku remediacji jest możliwe zarówno co do historycznych jak i aktualnych zanieczyszczeń powierzchni ziemi. Wymaga ono uprzedniego dokonania oceny występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska, w toku postępowania o wydanie przez RDOŚ decyzji ustalającej plan remediacji. Przy dokonywaniu tej oceny uwzględnia się w szczególności:
Podmioty obowiązane - historyczne zanieczyszczenie powierzchni ziemi
