Porady prawne

Zgodnie z art. 104 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. 2023 poz. 775 dalej jako k.p.a.)1 organ administracji publicznej załatwia sprawę przez wydanie decyzji, chyba że przepisy kodeksu stanowią inaczej. Decyzje rozstrzygają sprawę co do jej istoty w całości lub w części albo w inny sposób kończą sprawę w danej instancji.

1. Gdzie szukać przepisów dotyczących międzynarodowego przemieszczania odpadów?

Obowiązujące następujące akty prawne:

1. Kto jest wytwórcą odpadów?

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt. 32 ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (t. j. Dz. U. 2021 poz. 779 z zm., dalej jako u. o.)[1] przez wytwórcę odpadów rozumie się:

W przypadku złożenia do dnia 5 września 2019 r. kompletnego wniosku o dostosowanie (zmianę) zezwolenia na zbieranie i/lub przetwarzanie odpadów do znowelizowanej ustawy o odpadach, decyzja ta nie wygaśnie z tym dniem. Sankcja wygaśnięcia zezwolenia przewidziana jest tylko dla sytuacji, kiedy przedsiębiorca w wymaganym terminie nie złoży  kompletnego wniosku o zmianę decyzji (co wynika z art. 14 ust. 4 noweli z 20.07.2018 r.). Wymagania formalne dla wniosku o zmianę zezwolenia określa art. 14 ust. 1-3 noweli.

Zgodnie z art. 42 ust. 4b ustawy o odpadach (po nowelizacji z 20 lipca 2018 r.) do wniosku o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów oraz zezwolenia na przetwarzanie odpadów dołącza się miedzy innymi operat przeciwpożarowy. Jest to dokument zawierający warunki ochrony przeciwpożarowej instalacji, obiektu lub jego części lub innego miejsca magazynowania odpadów. W kontekście powyższego obowiązku warto zwrócić uwagę na przepis art. 41a. ust.

W sprawach dotyczących naruszenia stosunków wodnych najistotniejszym i koniecznym dowodem jest opinia biegłego z zakresu stosunków wodnych, która ma na celu ocenę, czy w danym przypadku doszło do naruszenia stosunków wodnych, przez co należy rozumieć dokonanie na gruncie takich zmian stanu wody, które wpływają szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie (aktualnie kwestę ta reguluje art. 234 Prawa wodnego). Organ wydając rozstrzygnięcie opiera się przede wszystkim na opinii biegłego.

Czy właściciel nieruchomości, który faktycznie nie odpowiada za nielegalne nawiezienie na jego nieruchomość odpadów, może jakoś obronić się przed nałożeniem na niego obowiązku ich usunięcia? Może, ale nie jest to łatwe, z uwagi na domniemanie przewidziane w art. 3 ust.

Bardzo często mamy do czynienia z miejscami, gdzie nielegalnie – ktoś, kiedyś – nawiózł odpady. Niejednokrotnie sprawcą takiego czynu nie jest właściciel gruntu, a cały proceder dzieje się bez jego woli i wiedzy. W ten sposób powstają tzw. nielegalne, „dzikie” wysypiska odpadów, zlokalizowane bardzo często na nieruchomościach niezabudowanych, w lasach, na terenach podmiejskich lub na zdegradowanych terenach poprzemysłowych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 1121) właściciel gruntu, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej, nie może zmieniać stanu wody na gruncie, a zwłaszcza kierunku odpływu znajdującej się na jego gruncie wody opadowej, ani kierunku odpływu ze źródeł - ze szkodą dla gruntów sąsiednich. Wymogi te obowiązują także posiadaczy samoistnych oraz użytkowników wieczystych gruntów (art. 9 ust. 2 pkt 3 Prawa wodnego). W praktyce zmiany, o których mowa w ww.

Postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (czyli tzw. decyzji środowiskowej) niewątpliwie ze względu na swoją specyfikę charakteryzuje się szeroką autonomią, a w jego toku koniecznym jest dążenie do obiektywnego wyważenia interesów samorządowych i interesów inwestorów. Z uwagi na szczególną rolę takiego postępowania, jaką jest zminimalizowanie negatywnych skutków planowanego przedsięwzięcia na środowisko, trzeba odpowiedzenie na zasadnicze w tej kwestii pytanie: kiedy organ może odmówić wydania takiej decyzji?