Zgodnie z art. 134 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 469 ze zm.), zwanej dalej „Prawo wodne”, istnieją dwa tryby przejścia praw i obowiązków wynikających z pozwolenia wodnoprawnego na inny podmiot. Według art. 134 ust. 1 Prawa wodnego „następca prawny zakładu, który uzyskał pozwolenie wodnoprawne, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z tego pozwolenia, z zastrzeżeniem ust. 2.” Przez zakład rozumie się „podmiot korzystający z wód w ramach korzystania szczególnego, wykonujący urządzenia wodne lub wykonujący inne działania wymagające pozwolenia wodnoprawnego” (art. 9 ust. 1 pkt 25 Prawa wodnego). Zgodnie z w/w przepisem, w przypadku gdy mamy do czynienia z następstwem prawnym zakładu – podmiotu korzystającego z wód (tzw. sukcesją, czyli pochodnym nabyciem praw i obowiązków, np. w ramach dziedziczenia), prawa i obowiązki wynikające z pozwolenia wodnoprawnego przechodzą automatycznie na tegoż następcę prawnego, bez konieczności przeprowadzania dodatkowego postępowania i uzyskiwania dodatkowej decyzji w tym zakresie. Powyższy tryb nie znajduje zastosowania w sytuacji, gdy pozwolenie wodnoprawne dotyczy ‘eksploatacji instalacji’ (gdy pozwolenie odnosi się stricte do określonego obiektu, a nie do danego podmiotu), zgodnie bowiem z art. 134 ust. 2 Prawa wodnego „jeżeli pozwolenie wodnoprawne dotyczy eksploatacji instalacji, przejęcie praw i obowiązków wynikających z pozwolenia następuje na zasadach określonych w ustawie - Prawo ochrony środowiska”. 

Pojęcie ‘instalacji’ zdefiniowane zostało w art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1232 z późn. z.), zwanej dalej „POŚ”. Zgodnie z tym przepisem instalacja to:   „

1. stacjonarne urządzenie techniczne, 
2. zespół stacjonarnych urządzeń technicznych powiązanych technologicznie, do których tytułem prawnym dysponuje ten sam podmiot i położonych na terenie jednego zakładu, 
3. budowle niebędące urządzeniami technicznymi ani ich zespołami, - których eksploatacja może spowodować emisję.” 

W literaturze przedmiotu przyjmuje się, iż w zakresie tej definicji mieszczą się m.in. urządzenia wodne, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 19 Prawa wodnego,[1] a zatem „urządzenia służące kształtowaniu zasobów wodnych oraz korzystaniu z nich, a w szczególności: a)    budowle: piętrzące, upustowe, przeciwpowodziowe i regulacyjne, a także kanały i rowy, b)    zbiorniki, obiekty zbiorników i stopni wodnych, c)    stawy rybne oraz stawy przeznaczone do oczyszczania ścieków, rekreacji lub innych celów, d)    obiekty służące do ujmowania wód powierzchniowych oraz podziemnych, e)    obiekty energetyki wodnej, f)     wyloty urządzeń kanalizacyjnych służące do wprowadzania ścieków do wód lub urządzeń wodnych oraz wyloty urządzeń służące do wprowadzania wody do wód lub urządzeń wodnych, g)    stałe urządzenia służące do połowu ryb lub do pozyskiwania innych organizmów wodnych, h)    mury oporowe, bulwary, nabrzeża, pomosty, przystanie, kąpieliska, i)     stałe urządzenia służące do dokonywania przewozów międzybrzegowych.” Jeżeli więc w danej sytuacji mamy do czynienia z pozwoleniem wodnoprawnym związanym z eksploatacją określonych urządzeń wodnych (np. stawów rybnych, obiektów służących do piętrzenia i poboru wód, in.), do przeniesienia praw i obowiązków wynikających z tego pozwolenia zastosowanie znajdzie ustawa POŚ a nie Prawo wodne (por. art. 134 ust. 2 Prawa wodnego).  Podkreślić jednak należy, że rozróżnienie obu w/w trybów aktualnie nie ma większego znaczenia, bowiem po nowelizacji POŚ, która weszła w życie 5 września 2014 r., tryb przejścia praw i obowiązków wynikających z pozwoleń emisyjnych jest podobny do tego, który przewidziano w art. 134 ust. 1 Prawa wodnego (przejście praw i obowiązków ex lege, tj. z mocy prawa). Zgodnie z art. 189 ust. 1 POŚ  „podmiot, który staje się prowadzącym instalację lub jej oznaczoną część, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z pozwoleń dotyczących tej instalacji lub jej oznaczonej części.” Przejście to ma miejsce z mocy prawa, czyli bez konieczności wydawania odrębnej decyzji administracyjnej (tak jak to miało miejsce przed nowelizacją – kwestie te regulowały uchylone przepisy art. 190 i 191 POŚ). Jedynie ustęp 2 przewiduje pewną odmienność w stosunku do regulacji z art. 134 ust. 1 Prawa wodnego, a mianowicie „podmiot, o którym mowa w ust. 1, występuje niezwłocznie z wnioskiem o zmianę pozwoleń w zakresie oznaczenia prowadzącego instalację.”  A zatem gdy pozwolenie wodnoprawne odnosi się ściśle do instalacji, w przypadku przejścia praw do instalacji na inny podmiot pozwolenie wodnoprawne z mocy prawa przechodzi na jej nabywcę. Nabywca musi jedynie niezwłocznie wystąpić do organu o zmianę pozwolenia w odniesieniu do oznaczenia podmiotu prowadzącego instalację. [1] Tak J. Szachułowicz, Prawo wodne, Komentarz, Warszawa 2006, s. 302; K. Szewczykowska, Przenoszenie pozwolenia wodnoprawnego, Wspólnota nr 9, 3.03.2012 r., s. 31; K. Piórecki, Przenoszenie pozwoleń wodnoprawnych, Nieruchomości C.H. Beck, Luty 2012.